El Pavo Guapo

- Nie. Nie lubię żelków, gumiżelków- odpowiedział z uśmiechem od ucha do ucha. - Będziesz musiała wymyślić coś lepszego- wzruszył ramionami.

Spojrzała na niego zszokowana, bo
- Kto nie lubi gumiżelków?! Wszyscy je lubią! A ja szczególnie - pokazała mu język a potem dodała - W takim razie dostaniesz buzi - roześmiała się, bo to miał być żart. CHyba. No w końcu nie znali się aż tak dobrze. Ale to co.

- To jest lepsze- zaśmiał się, gdyż wiedział, że żartowała, ale on miał zamiar ten niewinny żart perfidnie wykorzystać. Poza tym, pewnie i tak nie pojedzie do Meksyku. - Nigdy nie lubiłem żelków. Nawet jako dziecko ich nie jadłem.

- Nie jesteś człowiekiem. Nie możesz nim być - powiedziała z niedowierzaniem przeciągając się, bo krzesełko zaczęło uwierać ją w dwa czy trzy kręgi kregosłupa.

- Oczywiście, że jestem. Chociaż... wyglądałaś jakbyś zobaczyła ducha, kiedy przed tobą stanąłem, więc już sam nie wiem- miał o tym nie wspominać, bo pomyślał, że pewnie znów zrobi jej się głupio, ale mimo wszystko powiedział to, uśmiechając się, żeby sytuacja nie była zbyt poważna.

- Tak, oczami wyobraźni ujrzałam ciebie jako kwiożerczego potwora z tego filmu o zombie. To pewnie dlatego - pokiwała głową dmuchając w opadły płatek czerwonej róży z wazonika

- Tak właśnie myślałem. Potem ten krwiożerczy potwór pomógł ci i przysiadł się do twojego stolika- odparł uśmiechając się kącikowo, wcale nie mówiąc jej o tym, że powinna się go bać, bo w gruncie rzeczy nie był straszny.

- Perspektywa tego, że w każdej chwili możesz mnie pożreć nie należy do najfajniejszych rzeczy - zaśmiała się płacąc rachunek, a potem spoglądając na zegarek. Lada chwila powinna zadzwonić jej ciotka, która kontroluje ją średnio co dwie godziny.

- Czekasz na kogoś?- zapytał, gdyż to spoglądanie na zegarek nie wróżyło niczego dobrego. W sumie powinien był zapytać wcześniej, ale nawet nie pomyślał, pozatym siedzieli tu już trochę, więc to pytanie raczej nie mialo sensu. - Albo się gdzieś spieszysz?

- Nie w sumie to... Nie - pomyślała w tym momencie o Edwardzie, który pewnie po wczorajszej rozmowie był na nią jeszcze bardziej zły - Tylko ciotka powinna zaraz zadzwonić i nie pytaj dlaczego, bo moja sytuacja jest żenująca - przewróciła oczami wyciągając komórkę i po chwili znów ją chowając do dużej brązowej torby vuittona

- W takim razie nie będę pytał- powiedział uśmiechając się przyjemnie, a następnie zamilkł. W końcu jak kiedyś będzie chciała to sama mu powie, co jej leży na sercu. A rodzinie czasami lepiej nie wspominać.

- Chyba będę... Muszę już iśc. No niby nie muszę, ale nie chcę Cię zadręczać moim kiepskim towarzystwem - powiedziała z uśmiechem i wstała od stolika zaczepiając się płaszczykiem o krzesełko więc teraz próbowała się jakoś uwolnić nie robiąc już większych szkód niż zrobila

- Twoje towarzystwo wcale nie było kiepskie- powiedział wstając i pomagając jej się uwolnić. - Ale ja sam muszę się już zbierać, bo obiecałem zagrać z dziadkiem w szachy- uśmiechnął się.

- W takim razie do zobaczenia. Kiedyś - kiwnęła głową ale jeszcze nie odeszła. Ubrała płaszczyk i odgarnęła włosy do tyłu by jej nie przeszkadzały.

- Mhm, do zobaczenia, Valerie- powiedział zostawiając na stoliku pieniądze za kawę. Owinął szalik w okół szyi, i czekał aż Valerie wyjdzie pierwsza, bo w jego odczuciu niekulturalne byłoby gdyby to on poszedł sobie pierwszy.

- Mhm cześć. - postała jeszcze przez chwilę zastanawiając się czy poprosić o jego nr tel, ale skoro on pierwszy nie poprosił jej to pewnie nie chciał. Więc poszła przodem ku wyjściu.

Ruszył za nią, nie pytając o numer, bo był pewien, że jeszcze się spotkają, chyba że wcześniej V. ucieknie do Meksyku. Wsiadł do taksówki i odjechał.