El Pavo Guapo

Siedziała przy stoliku swojej ulubionej kawiarni. Lubila ją z dwóch powodów: z zamilowania do Meksyku oraz ze wzgledu na przystojnego kelenera o zielonych kocich oczach. Tak więc bawiła się filiżanką kawy wpatrując się w kręcący się męski tyłek Paola.

nikki postanowiła spróbować czegoś nowego więc poszła do owej meksykańskiej restauracji. w środku siedziała tylko valerie której nikki nie znała. znała za to paola więc na wejściu uśmiechnęła się do niego.

wpadł do restauracji, wcale nie głodny. w każdym razie miał spotkać się z kolega, który w ostatniej chwili odwołał spotkanie.

zauważyła matta więc postanowiła podejśc. widac było że na kogoś czeka. może na dziewczynę ? ok, jednak nik zostanie na miejscu przy swoim stoliku. usiadła w fotelu i obserwowała co zrobi.

matt zamówił kawę rozglądając się na prawo i lewo, oraz patrząc co jakiś czas na zegarek wiszący na ścianie. kolega już nie przyjdzie, ale kawy zawsze można się napić. a więc pił z uśmiechem, gdyż znał jedną z tutejszych kelnerek czy coś.

Kiedy Paolo odebrał zamówienie i odszedł na kilka kroków nieszczesliwym trafem Valerie machnięciem dłoni wylała kawę z filiżanki. Na szczęście nie było jej dużo. Przeklęła głośno i zaczęła serwetkami wycierać brzydką plamę.

Pomyślał, że wylana kawa to zapewne wina Paola, albo zwykłej niezdarności. Nie miał zamiaru jednak bezczynnie siedzieć i się przyglądać jak cała reszta ludzi. Zabrał z lady serwetki i położył je na stoliku przy którym siedziała Valerie, bo wydawało mu się że te które aktualnie miała nie wystarczą.

- Oh dziękuję. - powiedziała zażenowana swoją własną niezdarnością nawet nie spoglądając na osobę, która jej pomogła. Zręcznymi dłońmi wyciągnęła cztery dodatkowe serwetki i dalej ścierała kawę. - Niezdara ze mnie. Przepraszam - mruknęła i dopiero teraz podniosła wzrok. Jej zwykle blada cera przybrała kolor wiśniowy a usta były na wpół otwarte.

- Nie gniewam się. W końcu to nie mój stół, ani nie moja restauracja- powiedział drapiąc się po karku, bo wyglądała jakby zobaczyła ducha czy jakąś inną zjawę. Nie był raczej przyzwyczajony do takich reakcji na jego widok, chociaż może mógł się tego spodziewać, nie wiem.

- No tak. Przepraszam. Znaczy się... Chyba dziś zbyt często przepraszam - skrzywiła się, bo nadal nie potrafiła powiedzieć niczego sensownego. Wrzuciła upaćkane serwetki do najbliższego kosza na śmieci i uśmiechnęła się nieśmaiło to Matthew. - Zaprosiłabym Cię do stolika, ale wszystko jest w kawie. Chyba, że chcesz zaryzykować. - znów się uśmiechnęła odgarniając blond kosmyk z zarumienionego policzka

- Zaryzykuję. Kawa nie jest taka straszna- uśmiechmął się zabierając z lady swoją filiżankę, która była już prawie pusta, jednak na dnie jeszcze coś zostało poza nierozmieszanym cukrem. Cicho odsunął krzesło i usiadł, ale oczywiście najpierw poczekał aż ona to zrobi pierwsza.

Wytarła dłonie w ostatnią niewykorzystaną serwetkę - Valerie - przedstawiła się spoglądając na chłopaka spod oka. Zazwyczaj była nieśmiała, a M. miał coś w sobie takiego, że była jeszcze bardziej zmieszana niż zwykle w takich sytuacjach

- Matthew- odparł wyciągając rękę w jej kierunku i przyglądając się Valerie, bo wcześniej nie miał okazji tego zrobić. Miała ładne oczy, co zauważył od razu. Jeśli już o M. mowa to on rzadko kiedy był nieśmiały, czasami tylko czuł się lekko zażenowany.

Uścisnęła jego dłoń trochę się rozluźniając.
- Miło mi poznać. - powiedziała szybko przesuwając wazon z kwiatami aby mieć na niego lepszy wgląd - To dziwne. Nigdy wcześniej nie widziałam Cie w Stockholmie. Ale w końcu to duże miasto. - wzruszyła ramionami i poprawiła mega chustę znajdującą się właśnie na nich

- Rzadko kiedy wychodzę z domu- powiedział uśmiechając się i upijając łyk cholernie słodkiej kawy. - A tak poważniej to Sztokholm jest faktycznie duży, prawie nie przebywam w tej części miasta nie wspominając już o tej restauracji- dodał, bo meksykańska kuchnia nigdy go specjalnie nie kręciła. Może dlatego, że niewiele o niej wiedział i niewiele jej próbował.

- Zakochałam się w meksykańskich klimatach rok temu kiedy właśnie tam spędzałam wakacje z moją tak zwaną rodziną - uśmiechnęła się zaglądając w pustą filiżankę na której ściance zostały kryształki cukru - Poza tym nienawidzę stockholmu, ale nie mam się gdzie podziać. Kiedy tylko zacznę studia wyprowadzam się od mojej chorej psychicznie ciotki - powiedziała szybko i niechcący kopnęła M. pod stolikiem w kostkę

Oczywiście, że poczuł kopnięcie, jednak nie było ono na tyle mocne, żeby kostka bolała go potem przez najbliższy tydzień, więc zareagował tylko uśmiechem. - Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma- stwierdził na jej wspomnienie o Meksyku. Był prawie pewny, że i to miejsce by jej się, prędzej czy później znudziło. Jednak chora psychicznie ciotka była wystarczająco mocnym argumentem, by brać nogi za pas ze sztokholmu.

- Każdy ma jakieś miejsce, które jest jego oazą spokoju... - westchnęła poprawiając się na krzesełku kiedy przyszedł kelner i zabrał pustą filiżankę. Nie omieszkał oczywiście krzywo spojrzeć na Valerie. Pomruczał coś w swoim języku pod nosem i odszedł z krzywą miną - Masz takie miejsce? - zapytała zainteresowana pochylając się nad stolikiem i patrząc w oczy Matthiew, które jak dopiero teraz zauważyła były tak samo przystojne jak reszta jego ciała.

- Raczej nie- odparł zamyślając się na chwilę. - Chociaż Sztokholm wcale nie jest taki zły. Na pewno o wiele lepszy od Londynu czy Nowego Jorku- stwierdził, zastanawiając się jeszcze nad Paryżem, który bardzo chciał zobaczyć i Pragą. - Meksyk aż tak cię uspokaja?- zapytał i również pochylił się nad stolikiem. Może było mu tak wygodniej, a może po prostu chciał być bliżej niej.

Kiedy i on pochylił się na stolikiem mogła poczuć przyjemną woń jego perfum, które miło łaskotały jej nozdrza.
- Nie mówiąc juz o tym, że tam jest zawsze ciepło panuje tam taka rodzinna atmosfera. Wszyscy są tacy.. mili. W Stockholmie często trafiam na samych gburów, którzy nie lubią Cię już za samo to, że ośmielasz się żyć - zaśmiała się marszcząc drobny nosek.

- Hm, serio?- zaśmiał się przyglądając jej nosowi. - Jeszcze nie miałem okazji spotkać takich ludzi i szczerze mam nadzieję, że taka się nie trafi- powiedział zgodnie z prawdą. Wszyscy byli dla niego życzliwi, a momentami nawet przesadnie się przymilali, ale to pewnie wina jego bogatych dziadków. - W takim razie będę musiał wybrać się do Meksyku, żeby mieć porównanie i sprawdzić, czy mówisz prawdę.

- Koniecznie. Nie będziesz tego żałował. Zapewniam Cię. A jak się zawiedziesz to... - zamyśliła się spoglądając gdzieś w bok próbując dokończyć zdanie.

- To...?- zapytał zniecierpliwiony uważnie się jej przyglądając i nasłuchując jak dokończy zdanie. Z natury był ciekawski, nie lubił kiedy ktoś nagle przerywał, bo wtedy coś w środku zaczynało go zżerać i po prostu musiał wiedzieć całą niedokończoną resztę.

- Nie wiem. Wynagrodzę Ci to jakoś. Kupię Ci paczkę gumiżelków - zaśmiała się zbierając dłońmi włosy do tyłu. Coś jakby chciała zrobić kucyk, ale go nie zrobiła - Zadowolony? - zapytała z szczerym uśmiechem