Mathias Dahlgren

palce lizać!

Przyszli i usiedli przy stoliku, czekając na kelnera.

- hej, tęskniłam za tobą kiedy byłam w NY. - powiedziała zagarniając za ucho niesforny kosmyk. nie wiedziała z jakiej racji właśnie teraz przyszło jej do głowy żeby robic takie wyznania.

sam zdziwił się, że mówi mu o tym dopiero teraz i tak z nienacka. zaskoczyła go.
- naprawdę?- zapytał podnosząc na nią wzrok, który wcześniej był wbity w menu. - myślałem, że miałaś tam jakiegoś nowojorskiego kevina- powiedział uśmiechając się kącikowo i wracając do menu. chciał powiedzieć jej, że też za nią tęsknił skoro już tak szczerze rozmawiają, ale powstrzymał się.

- nie, kevin jest tylko jeden. i to tu, w Sztokholmie - powiedziała znad menu, nie podnosząc z kolei głowy. w sumie, mimo wszystkich niesamowitych wrażeń widok miesta nie był kompletny, na prawdę jej go brakowało. słodkie.
ps. nienawidzę pakować prezentów.

ja też ;x
uśmiechnął się kolejny raz podnosząc głowę znad menu. - zdecydowałaś się już na coś?- zapytał nachylając się nieco nad stolikiem.

- lasagne - powiedziała pewnie. kochała włoską kuchnie po wizycie w słonecznym Rimini. podczas wakacji tam miała wrażenie że z tego nieba nigdy nie spadł deszcz. - ciesze się że się zgodziłeś, na prawdę. lubię twoją twarz - uśmiechnęła się, była pewna że te zdjęcia to będzie przełom w jej pracach ;d

- czy ty czasem nie przesadzasz?- zaśmiał się, bo on w sobie nie widział niczego nadzwyczajnego i uważał, że jego twarz jest całkowicie normalna jak zapewne tysięcy innych facetów w tym mieście. zamówił lasagne razy dwa.

- ale jak rysujesz to przecież szukasz w ludziach czegoś charakterystycznego, prawda? - zapytała, ona właśnie tak robiła, chciała pokazywać nie tylko ładną buzię, ale osobowość. i o dziwo zwykle jej się ta sztuka udawała.

- masz rację, wygrałaś- powiedział, gdyż jej jeden argument przebił wszystko. kevin wiedział, że christine zna się na rzeczy, więc był gotowy jej zaufać nawet mimo, że nienawidził zdjęć. ale to zapewne trochę wina tego, że rzadko kiedy miał okazję na nich być.

- bo widzisz, masz bardzo fotogeniczne policzki. jak dobrze rzucę światło, to wyjdzie niesamowicie - uśmiechnęła się mimowolnie. - ja tez marzę o tym, żeby moje zdjęcia wisiały w metrze, w drobnych uliczkach. żeby dotarły do ludzi. na razie i tak muszę się dostać na ta fotografię - kevin dobrze wiedział jak wielki był jej strach przed niepowodzeniem w tym względzie.

- ze swoimi zdolnościami na pewno się dostaniesz. zobaczysz- powiedział z pewnością w głosie, bo naprawdę nie miał żadnych wątpliwości. wierzył w nią i chciał cieszyć się razem z nią jak juz dostanie się na fotografię. zajał się swoim daniem, które właśnie przyniósł kelner.

właśnie sobie uświadomiłam że oni jedzą chyba w jakiejś całodobowej ;d
- mam nadzieję. boje się że to wszystko jest zbyt banalne - oparła głowę na ramieniu, ale szybko się zorientowała że to nie wypada. zaczęła jeść z apetytem, dawno nie jadła tak dobrego jedzenia. - pyszne - uśmiechnęła się, tak niewiele potrzebowała do szczęścia!

xddd - to wcale nie jest banalne. w końcu naprawdę bardzo się starasz i ciężko pracujesz, żeby to osiągnąć- powiedział przypominając sobie, że jemu samemu sie nie udało, mimo że cholernie się starał i ostatecznie wylądował na historii sztuki. - a co do jedzenia, to racja. jest naprawdę dobre- teraz kevin będzie wiedział gdzie jeść obiadki i inne posiłki xd.

- dawno nie pokazywałeś mi nic nowego. kocham Twoje rysunki. jestes taki specyficzny - zamachała widelcem, bo nie mogła gestykulować. ona miała dokładnie,n a odwrót niż on - od zawsze chciała mu pozować, ale nigdy jej nie poprosił.

mogła mu jakoś delikatnie napomknąć, że chciała! xddd - szczerze mówiąc, ostatnio kiepsko mi idzie. nie mogę nic narysować, żadnego portretu, który podobałby się nie tylko innym, ale też mnie- odparł nieco zrezygnowany, bo to naprawdę go martwiło.

znała ten ból, i wiedziała że to wcale nie jest spowodowane zbyt wygórowanymi ambicjami.
- może pożyczyć ci kota? - uśmiechnęła się na samą myśl jakie to głupie ;d - albo rękę? musi być portret? - pomyślała że może jeśli oderwie się od problemu to łatwiej będzie mu potem na luzie wrócić do właściwego zadania jakie przed sobą postawił.

- musi. dobrze wiesz, nie lubię niczego innego tak bardzo jak właśnie portrety- odparł zastanawiając się nad portretem kota ;d w sumie jeszcze nigdy nie próbował! zdecydowanie bardziej wolał ludzi. mógł uchwycić każdy element ich twarzy i dokładnie oddać ich piękno.

- no tak, ty kochasz ludzi. - zastanawiała się gdzie się nagle podziała jej porcja, czyli nawet nie zauważyła jak zjadła.
- mogę jeszcze pożyczyć ci babcię, albo... - sama nie wiedziała czy ma to powiedzieć czy nie. chciała zobaczyć jak wygląda w jego oczach, niesamowicie ja to korciło.

- albo?- chciał zapytać czy dziadka, ale ugryzł się w język, bo stwierdził że to jednak głupie. patrzył na nią z tą ciekawością w oczach, która pojawiała się u niego zawsze po niedokończonym zdaniu.

- albo siebie - powiedziała lekko, jakby w ogóle się nie przejmowała. tak, jasne. i tak było widać że się tym jara. pomyślała że łatwiej się zgodzi, bo sam pozował dla niej. taka wymiana przysług, przyjacielska czy coś. sama już nie wiedziała co myśli ;d

- hmm, siebie- powtórzył za nią wyciągając rękę w jej kierunku i delikatnie chwytając ją za brodę. uważnie przyjrzał sie jej lewemu profilowi, potem prawemu, choć tak naprawdę znał je na pamięć. wystarczyło, że tylko raz na kogoś dokładnie spojrzał, a już znał każdy element jego twarzy. nie lubił rysować portretów osób, które znał. bał się ich schrzanić, ale postanowił, że dla christine zrobi wyjątek xd. kiwnał głową. - narysuje cię- odparł i puścił jej brodę

pomyślała że to jakaś uroczysta chwila czy coś takiego i bardzo się ucieszyła.
- wiesz, od dawna chciałam cię poprosić - przyznała się,bo odetchnęła z ulgą. kiedy tak oglądał jej twarz, niesamowicie bała się, że powie 'sory, nie nadajesz się. poszukam kogoś innego'. poczułaby się wtedy jak zrównana z ziemią. ale nie, udało się. chciała żeby ten portret był piękny, mimo że nie uważała się za nadzwyczajną.

- mogłaś to zrobić, przecież ja nie gryzę, a sam pewnie bym ci nie zaproponował- odparł z jednej strony ciesząc się, że będzie miał jej portret a z drugiej obawiając się, że znowu mu nie wyjdzie jak wszystko ostatnimi czasy. - w takim razie, ty robisz mi zdjęcia, a ja ciebie rysuję- dodał płacąc za jedzenie.

- wiesz, myślę czy cię po prostu nie umieścić w mieście - powoli zaczynała mieć dosyć męskich klatek piersiowych. bo ile można? ;d widząc że kelner przyjął pieniądze zaczęła szykować się do wyjścia.